डाक्टरको नाममा

आमा ! म सेतो कोट लगाएर
घरको आँगनमा उभिन चाहान्थेँ
तर , आज घरको आँगनमा
सेतो कपडामा बेरिएर लडेको छु
सबै सेता रङहरूले खुसी नदिँदो रहेछ

बुवा ! हजुरले मलाई डाक्टर बनाउने सपना
धेरै वर्षको मिहिनेतले पूरा त गरें
त्यसैले , भगवान् यति धेरै खुसी भएछन् कि
हजुरलाई भन्दा धेरै भगवानलाई भेट्न हतार भयो
भगवानको घर जाने बाटो हाम्रै देशबाट रहेछ

जमिन त ज्यूँदै टेकेको हुँ
उत्रिएपछि हजुरहरूको हुन सकिन

म बसेको सिटभन्दा अगाडि
नेपाल हेर्न आएका केही जोडीहरू थिए
उनीहरूलाई नेपाल यति धेरै मनपरेछ कि
अब उनीहरू फर्केर कहिल्यै जाँदैनन्

मलाई लिन विमानस्थल पुगेका
हजुरहरूका आँखाले , मेरा बन्द आँखा मात्र देखे
मैले त चाहेर पनि हेर्न पाइन्
सायद , म हावा भएँ होला , महसुस मात्र भयो

म यतिबेला हजुरहरूको खुट्टा सम्झन्छु
मलाई लिन हिँडेर पुगेको त्यो खुट्टा
म लडेको खबर सुनेपछि
कसरी घर फर्कियो होला ?

सबैलाई बचाउन सक्ने योग्य भएर
म आफ्नै देश फर्किए
अन्त्यमा , मैले आफैंलाई बचाउन सकिन ।।

हार्दिक श्रद्धाञ्जली एवं स्वास्थ्यलाभको कामना ।